تاریخچه منطقه بی اوغلو

منطقه‌ی بی اوغلو در استانبول ترکیه، یک مرکز فرهنگی–هنری است که در شهر زیبا و شگفت‌انگیز استانبول بسیار شناخته شده و معروف است. از پارک‌های سرسبز و دل‌انگیز این منطقه گرفته تا موزه‌ها و مکان‌های تاریخی، همگی مملو از زیبایی‌ها و جاذبه‌هایی هستند که سالانه میلیون‌ها توریست را به‌سمت خود فرا می‌خوانند.این منطقه یکی از اولین سکونتگاه های استانبول بزرگ است. در تاریخ به «پرا» معروف است که به معنای «یقه مقابل» است. گالاتا، در داخل مرزهای بی اوغلو، منطقه ای بود که در دوره بیزانس عمدتاً جنوائی ها زندگی می کردند.بی اوغلو در سال 1924 به عنوان یک منطقه استانبول در ساختار اداری قرار گرفت.

بی اوغلو که شامل بشیکتاش و شیشلی در سالهای اول جمهوری بود، در نتیجه تأسیس ناحیه بشیکتاش در سال 1930 و سایر صرفه جویی های اداری به وضعیت کنونی خود رسیده است. این منطقه از شمال با ایوب، کاگیتانه، شیشلی و بشیکتاش و از جنوب با فاتح و امینونو همسایه است. همسایه بی اوغلو در سمت آناتولی بسفر، اوسکودار است.در مورد پیدایش نام بی اوغلو شایعات مختلفی وجود دارد. به گفته یکی از آنها؛ نام بی اوغلو از این واقعیت گرفته شده است که در زمان محمد فاتح، یکی از شاهزادگان پونتوس، الکسیوس کومننوس، اسلام را پذیرفت و در اینجا ساکن شد.

 

 

این مرد که ترک ها او را «پسر یک جنتلمن» می نامند، از ازدواج سفیر با یک زن یونانی به دنیا آمد. عمارتی که او در آن زندگی می کند نیز در محلی نزدیک تکسیم است. به گفته دیگری؛ از آنجایی که سفیر ونیزی که در زمان سلیمان بزرگ در اینجا زندگی می کرد در مکاتبات بی اوغلو نامیده می شد، این منطقه نیز بی اوغلو نام گرفت.

ناحیه بی اوغلو امروزه سکونتگاهی متشکل از 45 محله و جمعیتی حدود 225 هزار نفری دارد. با توجه به اینکه یک مرکز تجاری، تفریحی و فرهنگی است، جمعیت شبانه روزی در داخل مرزهای این ناحیه به چندین میلیون نفر می رسد. به گفته برخی، بی اوغلو منطقه ای است که از کاراکوی تا تکسیم امتداد دارد. به گفته برخی، این بخش شامل بخشی از میدان تونل تا تقسیم است.

اگر وضعیت فعلی را در نظر بگیریم، تئاترها، کازینوها، مکان های تفریحی الکلی، سالن های سینما و مراکز فرهنگی در این منطقه متمرکز تر از سایر مناطق استانبول هستند.
در عین حال، ساکنان اصلی بی اوغلو، که محله ای است که سفارتخانه های خارجی در آن متمرکز است، اهل شام و اصالتا اروپایی بودند. معماری بی اوغلو همیشه به سبک غربی توسعه یافته است. تعداد کلیساها و کنیسه ها در بی اوغلو و اطراف آن بیش از هر جای دیگری در استانبول است.بی اوغلو بدون شک جایی بود که زندگی و تصویری متفاوت از کل ترکیه از نظر پوشش، سبک زندگی و ساختمان شدت واقعی پیدا کرد.

بین سال‌های 1860 و 1864، گورستان‌های عاشقان ایاز پاشا حذف شدند، دیوارهای گالاتا تخریب شدند، خیابان‌ها و خیابان‌های جدید ساخته شدند. ساخت ساختمان های چوبی به منظور جلوگیری از آتش سوزی ممنوع است. در سال 1873، تونل اتصال گالاتاسارای به بی اوغلو افتتاح و مورد بهره برداری قرار گرفت. در سال 1913 ترامواهای برقی بین بی اوغلو و شیشلی راه اندازی شد. هنگامی که امپراتوری عثمانی به جمهوری رسید، منطقه سکونت بی اوغلو از Teşvikiye و Maçka به بشیکتاش، فراتر از شیشلی، تا دامنه‌های شاخ طلایی و بسفر گسترش یافت. در طول این توسعه، اقامتگاه ها به تدریج به محل کار تبدیل شدند. فروشگاه‌ها، بانک‌ها، قهوه‌خانه‌ها، تئاترها، سینماها، شیرینی‌فروشی‌ها و مکان‌های تفریحی در امتداد جاده اصلی به نام İstiklal Caddesi پس از جمهوری که قبلاً Cadde-i Kebir نامیده می‌شد افتتاح شد. این توسعه در امتداد خیابان هالاسکارگزی به سمت شیشلی ادامه یافت.

 

 

تونل، یکی از اولین نمونه های آزمایش حمل و نقل ریلی زیرزمینی در جهان، در نیمه دوم قرن نوزدهم در بی اوغلو تأسیس شد.
پس از جمهوری، سفارتخانه ها به آنکارا منتقل شد، بسیاری از شهروندان غیرمسلمان پس از وضع مالیات بر ثروت ترکیه را ترک کردند و بسیاری از یهودیان پس از تأسیس اسرائیل به آنجا مهاجرت کردند که منجر به کاهش جمعیت گاری-مسلمان در این کشور شد. منطقه به نفع مسلمانان تغییر کرد.

امروزه موسسات و مکان های مهم زیادی در محدوده منطقه بی اوغلو وجود دارد. از جمله آنها؛ دانشگاه معمار سینان در فیندیکلی، مرکز فرهنگی آتاتورک در میدان تقسیم، فرماندهی منطقه دریایی شمالی در کاسیم پاشا، توپخانه ای امیر (موزه کوچ سانایی) در سوتلوچه، غرفه Aynalıkavak، اتاق صنعت استانبول در خیابان Istiklal، فرهنگ Yapı Çiçek و Publish Kredi. پاساژ، بازار ماهی، آکسانات، سینماهای متعدد، تئاتر معمر کاراجا، حمل و نقل تونل و تراموا، برج گالاتا.

ویژگی های جغرافیایی منطقه بی اوغلو

بی اوغلو منطقه ای با مساحت 8.76 کیلومتر مربع و دارای 45 محله است. طبق آمارسرشماری این ناحیه 244,516 نفر جمعیت و دارای تراکم جمعیتی 28235.1 نفر در هر کیلومتر مربع می باشد. مختصات این منطقه مرزی 41°02'13, 28°58'39 و در قسمت اروپایی استانبول قرار دارد.

اماکن تاریخی و گردشگری بی اوغلو

•    لنگرهانه - موزه رحمی ام کوچ:
Lengerhane، یک مؤسسه وابسته به Tersane-i Amire در هاسکوی، برای ریختن لنگرهای بزرگ مورد استفاده در گالن های نیروی دریایی عثمانی استفاده شد. این ساختمان که سال ها برای مصارف دیگر مورد استفاده قرار می گرفت، در دهه 1990 با ابتکار رحمی کوچ مجدداً مورد بهره برداری قرار گرفت و به موزه تاریخ صنعتی تبدیل شد.

•    غرفه عینالیکاواک:
تنها بنای باقیمانده از کاخ ترسانه، یکی از سه کاخ بزرگ استانبول، غرفه Aynalıkavak است. سلطان (دلی) ابراهیم در اولین غرفه ساخته شده توسط احمد اول در سال 1614 به دلیل نزدیکی به Okmeydanı و Eyüp Sultan  متولد شد. با رشد سلطان ابراهیم، بناهای جدیدی ساخته شد و این مکان را به کاخ ترسانه تبدیل کرد. پس از آتش سوزی سال 1678 عمارت ها و آلاچیق های جدیدی با تعمیرات و چیدمان اضافه شد. یکی از این موارد جدید، غرفه Aynalıkavak است.

•    سنگ های مرتع اوکمیدانی:
زمین بزرگی در دامنه شاخ طلایی که گفته می شود محل استقرار چادر در زمان محاصره استانبول توسط فاتح است، پس از فتح به عنوان زمین پایه با نوزده سنگ مرزی تعیین شد. پس از اینکه بایزید در سال 1490 "Tekke-i Tirendazan" (لژ میدان پیکان) را در اینجا ساخت، این منطقه بزرگ "Okmeydanı" نامیده شد.

•    مسجد پیاله پاشا:
در دهه 1570، پیاله محمد پاشا، به منظور سکونت در یک منطقه روستایی خالی از سکنه در دره پشت کاسیم پاشا  مجموعه ای متشکل از مسجد، مدرسه، اقامتگاه دراویش، دبستان، مقبره، بازار، حمام ترکی و چشمه عمومی ساخت. امروزه فقط مسجد و بقعه باقی مانده است.

•    مسجد آراپ :
در میان بلوک های سیمانی بافت شهری گالاتا، مسجد آراپ است که با برج مربع بسیار مرتفع با مخروط نوک تیز هنوز هم به چشم می خورد. این تنها کلیسای گوتیک استانبول است که قبل از فتح باقی مانده است.

•    پل گالاتا:
اولین پل اتصال دو طرف قسطنطنیه شناخته شده است، که توسط شاخ طلایی (Hrisokeras-Haliç) از هم جدا شده است، در ایوانسارای در نزدیکی دیوارهای Blahernai در قرن پنجم ساخته شد.

•    کاخ کاراکوی:
کاراکوی پالاس به عنوان آزمایشی که توسط Levantine Guilio Mongeri متولد استانبول، یکی از معماران برجسته آن دوره، در اواخر دهه 1910 انجام شد، جای خود را در تاریخ معماری اخیر ما باز کرده است.

 

 

•    بانک عثمانی:
بنای تاریخی که سال ها پیش در بافت شهری گالاتا شکل اولیه خود را از دست داد، بیش از یک قرن است که به عنوان بانک عثمانی شناخته می شود و اگرچه به عنوان یک سازه واحد تلقی می شود، در واقع به عنوان مرکز اداری مجزا طراحی شده است. نهادها شرکت رژیم دخانیات امپراتوری عثمانی و بانک عثمانی.

•    نردبان کماندویی:
در دهه 1850، یک پلکان کوچک با تداعی‌های باروک اواخر ساخته شد که Rue Camondo (خیابان بانکر امروزی) را به هم متصل می‌کرد، جایی که یکی از مهم‌ترین بانکداران، بانک Avram Kamondo، در اطراف خیابان  Voivoda، خیابان اصلی گالاتا قرار داشت. خیابان وویودا که در زیر آمده است: پلکان کاموندو.

•    کنیسه خیاطان (توفره بیگادیم):
در گالاتا، در یکی از خیابان‌های فرعی (خیابان بانکر) که به یوکس‌کالدیریم متصل است، کنیسه خیاط‌ها (توفره بیگادیم) متعلق به جامعه «اسکناز» قرار دارد.. اگرچه قدیمی ترین کنیسه استانبول نیست، اما یکی از جالب ترین کنیسه ها است.

•    بیمارستان نیروی دریایی بریتانیا:
بیمارستان نیروی دریایی بریتانیا شاید متناقض ترین الگوی رفتاری متفاوتی است که معماران غربی در ساختمان هایی که برای شهرهای شرقی طراحی کرده اند به نمایش گذاشته اند.

•    برج گالاتا:
این برج تنها و به یاد ماندنی ترین برج از بیست و چهار برج در سیستم دفاع شهری گالاتا است که تقریباً برای بیش از دو قرن تا زمان فتح یک شهر مستقل استعماری جنوا بود که چندین بار بزرگ شد.
Tophane-i Amire:
Tophane-i Amire یکی از اولین سازه های صنعت جنگ در عثمانی است که قرن ها نتوانست صنعتی برای تولید ایجاد کند.

•    اقامتگاه گالاتا مولوی:
سلسله مولوی که توسط مولوی جلال‌الدین رومی در قرن نوزدهم، پس از فتح استانبول، تأسیس شد، برای مدتی در Kalenderhane در Vezneciler به وقوع پیوست و "Acidhane" خود را در سال 1491 در میان تاکستان‌ها و باغ‌های خارج از دیوارهای گالاتا تأسیس کرد.

•    آپارتمان باتر:
جنبش هنر نو در دهه 1890 به در استانبول با تمام جنبه هایش از طریق شامی ها و خارجی ها رواج یافت. آپارتمانی که یک طراح مد (ژان بوتر) معمار مورد علاقه آن روزها (رایموندو دارونکو) را در معروف ترین خیابان پرا ساخته بود، البته کاسا بوتر برجسته ترین نمونه از این مد خواهد بود.

•    کاخ پرا:
این هتل چندین سال است که به عنوان مشهورترین و مجلل ترین هتل استانبول شناخته می شود. در دوره جمهوری میزبان میهمانان خارجی بود که در تالارهای آن توپ برگزار می شد.

•    آپارتمان سنت آنتوان:
این یک ساختمان آپارتمانی بزرگ در خیابان گراند پرا است، به شکل یک پلازتو، که می تواند در یکی از شهرهای شمالی ایتالیا واقع شود، کاملا متفاوت از آپارتمان هایی که منعکس کننده روندهای معاصر در اوایل دهه 1900 هستند. این ساختمان آپارتمانی «آکار» (اجاره‌دهنده) کلیسای سن آنتونیو است که به فرقه «فرانسیسکن» وابسته است، اما بیشتر به‌خاطر معادل فرانسوی‌اش، زبان فرهنگی پرا، شهرت دارد: آپارتمان سنت آنتوان.

•    مسافرخانه الحمرا:
هنوز مشخص نیست که آیا کاروانسرا الحمرا در دهه 1920 ساخته شده است یا اینکه یک کاروانسرا باستانی به طور گسترده تعمیر شده و فقط نما آن بازسازی شده است. مسافرخانه الحمرا تنها ساختمان شرقی التقاطی گراند رو پرا در آن زمان است.

•    بنای یادبود جمهوری تکسیم:
این بنا به منظور پذیرش و شناسایی جنگ پیروز استقلال و جمهوری جوانی که در استانبول، پایتخت قدیمی امپراتوری عثمانی تأسیس شد، ساخته شد.

•    مسجد جهانگیر:
پس از فتح، اعضای سلسله عثمانی برای سال‌ها در سمت بی‌اغلو فعالیت‌های ساختاری نداشتند. برای اولین بار پس از مرگ جهانگیر، کوچکترین پسر کانونی و حرم، در سال 1559، مسجد کوچکی توسط معمار سینان ساخته شد.

•    کاخ آلمان (کنسولگری):
پس از ساختن ساختمان مستقل سفارت فرانسوی در سال 1553 توسط فرانسوی ها، سفارت های کشورهای دیگر در ساختمان های گالاتا و پرا مستقر شدند. این سفارتخانه ها که اکثرا چوبی هستند بارها سوزانده و بازسازی شدند.